Buddyzm jest stokroć bardziej realistyczny niż chrześcijaństwo.

 Wpadamy z krzykiem w życie i nie mamy wyboru, musimy je przeżyć do cholernego końca.

 Czasami dużo trudniej jest zostać, niż odejść.

 Żadne słowa nie uniosą ciężaru prawdziwej radości.

 To, co słuszne, i to, co łatwe to dwie różne rzeczy.

 Szkoda siebie na nieaktualne cierpienia.

 Człowiek powinien być wierny temu, co naprawdę jest warte miłości, nie marnując swych uczuć na rzeczy nic nie znaczące, nieistotne i błahe.

 Aż któregoś dnia pojmujesz nagle,
że całe twoje życie jest ohydne, nie warte zachodu, jest horrorem, czarną plamą na białym polu ludzkiej egzystencji. Pewnego ranka budzisz
się z lękiem, że będziesz żyć.

 Każde spotkanie niesie w sobie początek straty.

 Życie to gra hazardowa dla odważnych. Musisz być gotów zaryzykować w imię nagrody.

 Dom to oglądanie księżyca
wschodzącego nad szałwią i
towarzystwo kogoś, kogo
można przywołać do okna,
żebyście obejrzeli to razem.
Dom jest tam, gdzie tańczysz

z innymi, a taniec to życie.