Niezgodność krytyków miedzy sobą dowodzi zgodności artysty z sobą.

 (...) miasta są jak ludzie: emanują swoimi pragnieniami.

 Miłość i logika są jak słońce i księżyc. Kiedy jedno wschodzi drugie zachodzi.

 Trudność nie polega na życiu
z bliźnimi, lecz na ich zrozumieniu.

 Ile może być krzyku w milczeniu?

 Każdy, kto zachowuje się tak apodyktycznie w drobnych sprawach, musi być słaby.

 Gdzieś w środku, na dnie duszy, wyrosła we mnie myśl, że skoro już spostrzegłem, że nie jestem tym, za co siebie uważałem, to teraz powinienem poszukać prawdziwego „ja”. Przyznam, że w głębi siebie poczułem jakieś wytchnienie. To zrozumienie przyniosło mi ulgę.

 Jeżeli mężczyzna wie, jak się coś robi to przestaje być mężczyzną, gdy tego nie robi.

 (...) nie żal mi życia. Nie chciało abym była szczęśliwa.

 (...) to nie ważne, co się tam śniło pięknego, przebudzenie było straszne.

 Widziałam już koty bez uśmiechu – pomyślała Alicja – ale uśmiech bez kota widzę po raz pierwszy w życiu. To doprawdy nadzwyczajne!