Miłość uwolniła ją od ostatniego lęku.

 Paradoksalnie [...] w samotności i udręce dorastania, nauczył kochać się ludzi.

 Chciałam się zakochać w kimś przystojniejszym,
ale zakochałam się w tobie. Nic na to nie poradzę.

 Wczesny ranek. Wyruszyć o świcie.
Podróżować dookoła, wyprzedzając
słońce, ukraść mu cały dzień. Robić tak
bez końca i nie starzeć się ani o dzień.

 Jakim cudem może człowiek
wiedzieć, co zrobi, póki nie przyjdzie co
do czego. Nie sposób z góry to przewidzieć.

 Serce raz złamane, już nigdy nie jest tak ufne.

 Miłość nie jest moralna,
czy niemoralna. Po prosu jest.

 Na chwilę zapadłą cisza. Wszyscy zadumali się nad stratą tylu dobrych UFO.

 Czasami rodzice potrafią naprawdę uprzykrzyć człowiekowi życie.

 Codziennie trochę śmierci. To zajmuje czas.

 Kiedy człowiek dorasta traci też
przyjaciół- jeśli ma szczęście to tylko
tych niewłaściwych, którzy może nie są tak
dobrzy, jak się o nich kiedyś myślało. Jeśli
masz szczęście, to uda się utrzymać tych,
którzy są prawdziwymi przyjaciółmi, tych,
którzy zawsze przy tobie trwali... Nawet
jeśli tobie się wydawało, że nie trwają.
Bo tacy przyjaciele są cenniejsi od
wszelkich diademów świata.