Samotność to dziwna rzecz. Zakrada się cicho
i niepostrzeżenie. Siada obok ciebie w ciemności. Głaszcze cię po włosach, kiedy śpisz. Owija się wokół twojego ciała i zaciska się tak mocno, że brakuje ci tchu, że zamiera twój puls, choć krew płynie coraz szybciej.
Władzę najlepiej
sprawują ci, którzy jej nie pragną.
Ci ludzie wywodzili się z epoki ruchomych granic.
Wszystko jest efemeryczne jak ruchome obłoki, które kształtami o rzeźbionej finezji malują nieskończenie błękitne płótno niebios. Ani obłok nie ma już za chwilę, ani płótna nie jest już takie samo.
Łatwiej jest zburzyć niż zbudować.
Może nic się nigdy nie zmieni.
Ale warto poczekać, gdyby
miało się jednak okazać inaczej.
Uczymy się z naszych błędów, nie zwycięstw!
Nasze życie jest takie dziwne, podróżujemy po całym świecie w pogoni za marzeniami.
Cierpienia natury moralnej są
jak rany, które się zasklepiają, ale
nie goją; zawsze bolesne, gotowe
krwawić za lada dotknięciem, pozostają w sercu nie zabliźnione.
Uprzejmość jest zbroją damy.
Dlaczego tak trudno nam słuchać,
gdy ludzie mówią o nas dobre rzeczy?
