(...) cud nie zawsze jest tym, czym nam się wydaje.

 Jestem tam na dole i czekam; jestem tu na górze i obserwuję.

 Szczęście przychodzi na chwilę
a potem odchodzi. Czasem na całe lata. Ale smutek smutek osiada na dnie duszy.

 Ludzie – o ile można ich tak nazywać – którzy otoczają nas od urodzenia, mają wpływ na nasze życie, na naszą śmiertelność. Tworzymy razem pewnego rodzaju społeczną tkankę, do której wszyscy należymy.

 Pytasz, dlaczego płaczę? Nie pytaj. Popatrz w moje oczy. A jeśli zobaczysz tam siebie, po prostu odejdź.

 Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko kocha się za nic.

 Pozwalam swoim oczom nie widzieć prawdy za oknem tylko na króciutką chwilę.

 Życie czasami potrafi sponiewierać, a ludzie
nie zawsze dokonują słusznych wyborów.
To, co jest słuszne w jednej chwili, może
być po kilku chwilach najgorszą decyzją,
jaką podjęłaś. Ale takie właśnie jest życie.

 Samobójcy nie są wariatami i zwykle mają rację.

 Samotność nie jest naturalnym stanem; wszystko wokół występuje w parach – poduszki w sypialni, palniki w kuchence, a nawet baterie w latarce. Samemu może i dobrze się mieszka, ale zasypia fatalnie.

 Szkoda mi patrzeć na inne ludzkie stworzenia i z niechęcią widzieć, jak botaniczni uczeni napotykają sobie nawzajem trudności. Oh! gdybyśmy szczerzej dzielili się swoimi uczuciami — jak wiele przeświadczeń moglibyśmy zyskać z porównywania doświadczeń!