Moim zdaniem za każdym nieszczęściem na tej ziemi stoi kobieta.

 Jakież dziwne są te ludzkie charaktery! Nawet miłują tak, jakby nienawidzili!

 To straszne uczucie, gdy męczą cię myśli, które odmawiają ułożenia się w zdania.

 Taka już ludzka natura, że pragniemy najbardziej tego, czego mieć nie możemy. Kochamy to, co mają inni, a nudzi nas to, co sami posiadamy. I tak jak rzadko udaje się nam sięgnąć po gwiazdkę z nieba, tak też z rzadka trwamy w miłości do tego, co zdobywamy bez większego trudu.

 Słońce jest aroganckie, odwraca się od nas plecami kiedy tylko się nami zmęczy. Księżyc jest lojalnym towarzyszem. Nigdy nie odchodzi. Zawsze jest na miejscu, przygląda się oddany, widzi nas w naszych jasnych i ciemnych chwilach, nieustannie się zmienia, zupełnie tak jak my. Każdego dnia jest nową wersją siebie. Czasem słaby i wątły, innym razem silny i pełny światła. Księżyc rozumie, co to
znaczy być człowiekiem.

 Tylko mój ból jest bardziej niemy niż mój gniew.

 Miłość daje siłę, by postępować tak jak należy. Nawet jeśli jest to bardzo trudne.

 Lękliwi ludzie żyją
we własnym piekle. Można
powiedzieć, że sami je sobie tworzą.

 Ale nie można wiecznie żyć
wspomnieniami, które są jak wielkie brzemię.

 Śmierć to ostateczne więzienie i tam właśnie zmierzasz.

 Jesteśmy tu wszyscy jakby spłowiali. Szare włosy, szare serca, szare sny.