Człowiek nigdzie naprawdę nie był, póki nie wróci do domu.

 Żyjemy w świecie, w którym zapomniano, co to znaczy być człowiekiem. Zapomniano o prawdziwych wartościach, które budują naszą tożsamość. Zapomniano o tym, co najważniejsze.

 Ostatecznie reguły są po to, by je łamać.

 Jest ważne, aby nie oceniać innych na podstawie ich wyglądu. W tym, co jest najważniejsze, oczy są ślepe. Szukać musi się sercem.

 Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce.

 Jej ciche „dzień dobry” zabrzmiało jak „przepraszam, że żyję”.

 I mam uczucie, że nie ma już o
czym mówić. I nigdy nie będzie.
Bo słowa nie mogą wyrazić pustki.
Im jest ich więcej, tym bardziej kłamią.

 Na dnie piekła bulgocze śmiech.

 To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

 Pamiętaj i o tym: zawsze łatwo spoglądać wstecz i dostrzec, jacy byliśmy wczoraj albo dziesięć lat temu. Trudno natomiast zobaczyć, jacy jesteśmy. Będzie ci łatwiej, gdy opanujesz tę sztukę.

 Życie to szereg naturalnych i spontanicznych zmian. Nie stawiaj im oporu - to tylko sprawi, że będziesz cierpieć. Pozwól rzeczywistości być rzeczywistością. Niech życie płynie samo w swoim tempie.