Ale to jest nieprawda i groteska, jak cały obóz, jak ...

 - I to Cię gnębi? Że twoim zdaniem za mało się znamy?
- Nie - odrzekła. - Gnębi mnie to, że nie mam pewności, czy kiedykolwiek się dobrze poznamy.

 Nawet nicość nie trwa wiecznie.

 Ludzie powoli tracili dar płaczu, zastępowali łzy ideami. Cała nasza kultura jest niemożnością płakania.

 Najsprytniejszym posunięciem diabła jest to, że przekonał ludzi, że nie istnieje.

 Znasz motyw, rozumiesz wszystko.

 Z nami to jak z lasem, Hania.
To i tamto drzewo pada pod siekierą, a tymczasem cały las rośnie i pnie się do góry.

 Nie miałam pojęcia, jaka powinna
być miłość, ale podejrzewałam, że nie
chodzi o to, że człowiek czuje się przy kimś swobodnie, ani nawet że czuje się zrozumiany. Od tego ma się przyjaciół. Zakochanie to ekscytacja, wyzwanie
i uczucie, jakby serce chciało
wyskoczyć z piersi.

 Niczyje życie nie powinno być
ograniczone pojedynczym celem, zwłaszcza
jeśli to cel, którego nie wybrało się samemu.

 Ten kocha naprawdę,
kto nie wie, dlaczego kocha.

 Nie obchodzi cię - zapewnił. - Dbasz tylko o swoje puchate, różowe ego.