Zgubił go pościg za pięknymi snami.

 W końcu to moja historia i właśnie tak chcę ją opowiedzieć.

 Dlatego nie lubię luster, które pokazują moją prawdziwą twarz. Kiedy jestem sama, często spadam w pustkę. Muszę ostrożnie stawiać stopy, żeby nie spaść z krawędzi świata w nicość. Muszę uderzać ręką w jakieś twarde drzwi, żeby przywołać się z powrotem do ciała.

 Są dwa uczucia, których natura ludzka nie znosi: wdzięczność i wspólne poczucie winy.

 Każdy umiera inaczej. Istnieje wiele rodzajów śmierci. Ale ostatecznie zostaje tylko pustynia.

 Odwieczna tęsknota za
wędrówką. Szarpie łańcuchem
przyzwyczajeń. I znów z zimowego
snu. Budzi się we krwi dziki zew.

 Człowiek musi wiedzieć, co chce osiągnąć, a potem zdecydować, jak to zrobić.

 - Wszystko. Ile obietnic
można wlać do jednego słowa?

 Byłem szlachetnym sokołem,
panem nieba! Zerwałem się z
chodnika i wleciałem prosto w płot.

 Jak to jednak miło pomyśleć, że tylko człowiek może być draniem.

 Samotność jest zniewalająca,
zabija miłość, zabija osobowość.