Zakochany człowiek staje się samolubny i zaślepiony.

 Miłości nie wolno kalać przyjaźnią. Koniec to koniec.

 Jej serce, przed chwilą pełne radości, stało się teraz zimne i ciężkie jak z ołowiu.

 Taka święta, że nawet urodą nie grzeszy.

 Wiosna to początek nowego. Człowiek się zastanawia, co zmienić, którą drogę wybrać.

 Ja także kiedy odejdę może w ciemności zaświecę.

 Dziwny ból łapie mnie za gardło, chociaż dobrze wiem, że taka jest kolej rzeczy: wszystko się kończy, ludzie idą dalej, bez oglądania się za siebie. Tak właśnie powinno być.

 Czy miłość nie nakazuje dbać
przede wszystkim o drugiego człowieka? Poświęcenie jest miarą każdej miłości.

 Małej wartości jest to wszystko, co cenę posiada.

 Smutek to ściana między dwoma ogrodami.

 Kto nie wie dokąd zmierza, nigdy nigdzie nie dojdzie.