Takie jest prawo życia, że wszystko musi umierać. Lecimy, lecimy w przestworza i nagle jest koniec, pada słowo: finis, i wszystko znika. Na zawsze.
Brakowało mi sił na płacz.
Bardziej nam zależy, żeby nie wyjść na tchórzy niż żeby wybrać dobrze.
Czas nie stępia ostrza bólu, nie leczy owych ran.
Usta zamykają się wtedy, gdy mają
do powiedzenia coś ważnego.
Nie ma na świecie samotniejszego uczucia niż brak zrozumienia. Rozmawiasz, a ludzie patrzą na ciebie, jakbyś mówił w zupełnie niewiadomym im języku.
Może kiedy nie ma się do kogo wracać,
łatwiej jest znieść,że świat idzie z dymem.
Padnie za wiele kłamstw, a potem nagle
nie ma już prawdy, do której można wrócić.
Można oceniać to, co zgromadziło przez lata, lub przeciwnie - to, co się rozdało.
Myślę, że jak się jest bardzo samotnym, to nawet gromadka mrówek na podłodze wydaje się niezwykle interesująca.
