Wszyscy trwonimy tyle czasu, nie mówiąc, czego chcemy, bo wiemy, ...

 - Całemu światu odbija. To nie nasza
wina. My się do tego nie przyczyniliśmy.
Dostaliśmy go w spadku. - Myślę, że świat
jest w niezłych tarapatach, jeśli to my mamy
być normalni. - To się musi skończyć katastrofą.

 Najmniej odporni jesteśmy na ciosy tych, których kochamy.

 Każda dusza, na ile to możliwe, powinna być szczęśliwa w samotności, zanim pochłonie ją miłość, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy druga strona odejdzie. To był największy paradoks - dusze potrzebowały siebie nawzajem, ale jednocześnie ważne było, by siebie nie potrzebowały.

 Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci, jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę. Za to, co uczynili, względnie za to,
czego nie uczynili. Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić.

 Czasem trzeba udawać do samego końca,
bez względu na to, co się naprawdę czuje.

 W pewnym sensie zawsze masz 17 lat
i czekasz aż zacznie się prawdziwe życie.

 Z każdym dniem rozumiał
coraz lepiej, że ludzie są zdolni.
Zdolni do wszystkiego.

 Samotność jest jak ogród w którym dusza usycha, a kwiaty przestają pachnieć.

 Brak poczucia własnej wartości jest jak kula armatnia, którą człowiek kieruje w siebie samego. Im bardziej strzela do siebie nienawiścią, tym bardziej zapętla się we własnej niemocy, bezradności i pustce.

 Życie to gra hazardowa dla odważnych. Musisz być gotów zaryzykować w imię nagrody.