Doszły do wniosku, że uczciwie będzie postąpić uczciwie...

 Samotność tworzy dziwne labirynty.

 Niespodziewanie jednak świat wyciągnął do mnie ręce i zaprosił do tańca.

 Nie mogłabym z tym człowiekiem żyć, (...) ale być może mogłabym z nim umrzeć.

 Padnie za wiele kłamstw, a potem nagle
nie ma już prawdy, do której można wrócić.

 Jakież dziwne znaczenia przybierały słowa.

 Odpowiedział, że nie ma prawa nikogo kochać, że zasługuje na samotność.

 Osoby, do których najtrudniej się zbliżyć, okazują się najbardziej warte tego, żeby je poznać.

 Prawda to usankcjonowane kłamstwo. Prawda nie istnieje.

 To jedyna rzecz, co do której mój lekarz prowadzący może mieć rację. Nie ma powrotu do tego, co było. Więc możemy równie dobrze iść dalej.

 Jeśli kiedykolwiek odzyskam
wzrok, będę z większą uwaga zaglądała
ludziom w oczy, szukając w nich duszy.