Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.
Szczęście jest zawsze głośniejsze niż smutek.
Lecz ja obietnic mam dotrzymać i wiele mil przejść, zanim zasnę.
Samemu to i palić, nawet umierać nudno.
Mysz zapędzona w zaułek bez wyjścia rzuci się nawet na lwa.
Czasem wyjściem z
przepaści nie jest wspinanie się na górę.
Chodzi o to, by uchwycić nieprzemijające w tym, co przemija.
Na przekór wszystkiemu, co odbiera siłę. Na tym właśnie opiera się dobre życie.
Nie, nie twoja. To moja
historia. Ty tylko w niej występujesz.
Istnieje depozyt wiary, któremu staramy się być wierni.
Jeśli się martwisz, że zwariowałaś, jak poznasz, że jednak nie?
