Czy wiesz, że samotność to w przekonaniu ludzi najgorszy rodzaj cierpienia?
Kłopot ze zjeżdżaniem ze stromego
wzgórza z szybkością osiemdziesięciu
kilometrów na godzinę polega na tym,
że kiedy człowiek zda sobie sprawę z
tego, że to zły pomysł, jest już za późno.
Zrozumiałem wtedy, że być pisarzem nie znaczy tylko pisać. Znaczy też obserwować, słuchać, szukać. A potem znaleźć schronienie w chwilach ciszy i próbować zrozumieć, co się wydarzyło. A potem opisać to. W końcu dlatego jestem tutaj. Aby zrozumieć.
Miało być dobrze, jest jak zwykle.
Życie jest jak tor wyścigowy. To zakręty nadają mu znaczenie.
Doczesność to wszystko, która upływa, przemija — i nic się po niej nie zostaje.
Dni nie chcą się zapisywać w dziennikach.
To koniec miłości, myślała. Być z kimś i czuć taką samotność, jakby obok nie było nikogo.
Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.
Jeszcze za mało się boję. Za bardzo boję się ich, ale za mało siebie samego.
