[...] miłość trzeba budować, odkryć ją to za mało.

 Wymyślajcie sobie niemożliwe. Przekonacie się, że nie istnieje.

 Ta cisza nie była milczeniem, a tym bardziej nie była spokojem.

 I pomyślała, że wiara też wymaga zaufania i samozaparcia.

 Wyjście zawsze się znajdzie, a jak nie, to trzeba je wybić. Chociażby łomem.

 W końcu przedstawienie bez publiczności nie jest nic warte.

 Zabójcy mają cele. Siepacze mają truposzy.

 - Nic nie szkodzi - odparłam.
Ale szkodziło, jak wszystko, czego nie mogłam ani wytrzymać, ani zmienić.

 Człowiek jest uczuciem, cierpienie jest jego nauczycielem.

 [...] na zalanej słońcem łące, daleko od utartych ścieżek codziennego życia.

 Obca w świecie, gdzie wszyscy są jednakowi.