[...] miłość trzeba budować, odkryć ją to za mało.

 Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że niektóre gwiazdy przypominają te, które widać na niebie, choć dawno przestały świecić. Wciąż widzimy ich blask, lecz one są martwe.

 Wszystko co przynosi rozkosz jest moralne.

 Nie mów mi, że niebo jest granicą, skoro są ślady stóp na księżycu.

 Nie przyjmuję wsparcia od tych, którzy moją ojczyznę znieważają.

 Moje miejsce jest obok ciebie, twoje obok mnie.

 Choroba to cena, jaką dusza płaci za zajmowanie ciała, jak lokator płaci czynsz za mieszkanie, w którym żyje.

 Biec, by stanąć nieruchomo.

 Tak trudno mi zachowywać się właściwie, gdy jestem przy tobie.

 Piękno miłości dostrzegasz w pełni dopiero wtedy, kiedy ją tracisz.

 Wróżbiarze muszą powstać albo wszyscy upadną.