Poezja to choroba świata, gorączka rzeczywistości.

 Człowiek ma tylko jedno przeznaczenie.

 Największe ryzyko to nie podejmować żadnego ryzyka. Albo podejmować zbyt duże ryzyko.

 Przeszłość jest po to,
żeby się z niej uczyć,
a nie po to, żeby nią żyć.

 Niektórzy myślą, że ja potrafię fruwać.

 W nieskończonym wszechświecie było zbyt wiele rzeczy, których ludzki rozum nie ogarniał.

 Chcę, by mój świat był twoim, a twój moim. Na tym polega przyjaźń.

 Może człowiek, jak skóra na dłoniach, robi się twardszy pod wpływem stale zadawanego bólu.

 - Nic nie szkodzi - odparłam.
Ale szkodziło, jak wszystko, czego nie mogłam ani wytrzymać, ani zmienić.

 Nie wiedziałem, że słowa mogą być tak ciężkie.

 Kiedy człowiek budzi się rano, natychmiast staje naprzeciwko nieprzeniknionego muru Wszechświata.