Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.
Żałosne kreatury dawnych myśliwskich przyjaciół, oto czym oboje się staliśmy.
Człowiek powinien zrobić dla ludzkości coś więcej, niż pisać wiersze.
Ktoś przejął stery i skierował moje życie na skraj przepaści.
- Jest w nim zakochana.
- Nie, nie jest.
- Ależ tak, jest. Tylko jeszcze o tym nie wie.
Dziękuję za tragedię. Potrzebuję tego dla swojej sztuki.
Uśmiech przeskakiwał jak maleńka pchełka z twarzy na twarz.
W jakiś dziwny sposób cierpienie dodaje smaku i intensywności, wzmaga pragnienie.
Ten kto zbyt długo i zbyt wygodnie umości się w roli ofiary rzeczywiście się nią staje.
Wszystko, co dobre, zaczyna się od kota.
Powiesił się ze strachu przed śmiercią.
