Emocje nie są oznaką słabości. Są oznaką siły i pasji.

 Nazwiska odbijają się echem w pokojach przeznaczenia.

 ...tak jak zawsze nieodparty urok ma wszystko, co utracone, wszystko co zniknęło.

 Tak krawiec kraje, jak mu materii staje.

 Powiedziała mi: Tak bardzo się boję...
Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.

 Boimy się nie śmierci, ale wyobrażenia, jakie o niej mamy.

 Bycie miłym jest równie łatwe jak bycie wrednym. Ale znacznie fajniejsze.

 Nie chcę zabijać czasu. Chcę chwytać go mocno i odciskać swój ślad na świecie.

 Pan ma jakiś plan dla nas wszystkich, ale czasem nie rozumiem, co chce nam przekazać.

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Ludzie już niczego nie oczekują, bo są zawalenia wszystkim sto razy za bardzo: sto razy za dużo informacji, sto razy za dużo obrazków, sto razy za dużo kolorów.