"(...) Bo często tak się zdaża z tym co cenne ...

 Pełno na ziemi ludzi, co nie
zasługują, by do nich mówić.

 Cokolwiek człowieka spotyka - powinien zawsze się podnieść i dążyć naprzód, wciąż naprzód, przez całe życie.

 Czy to nie zadziwiające, jak bardzo można cierpieć, kiedy wszystko jest właściwie w porządku?

 Przyjaciele, z którymi zabijamy czas,
to właśnie prawdziwi przyjaciele.

 Widziała to, czego nikt inny nie mógł dostrzec, słyszała dźwięki niemożliwe do słyszenia, czuła zapachy jakich doprawdy nikt nie czuł.

 Nigdy się z niczym nie wychylała.

Zawsze szukała najtaktowniejszych słów,
a ponieważ nie ufała zasadom etykiety, które huśtały jej się w głowie niczym dziesiątki wahadeł, najczęściej po prosty milczała, co odbierano jako oznakę bolesnej nieśmiałości lub wyniosłości.

 To dziwne: zaglądać do jej umysłu, nie mogąc jej przy tym zobaczyć.

 Siedzisz mi w głowie tak, jak potrafią tylko nieobecni.

 Idź do domu, Harry, i poderżnij sobie gardło. Dość długo z tym zwlekałeś.

 Samotność - jakaś ty
przeludniona.