Nic nigdy nie było dla mnie zbyt dziwne.

 Im większa miłość, tym większa tragedia. Te dwa elementy zawsze idą w parze.

 Czym właściwie jest życie, w którym smutki i radośc tak dziwnie splatają się w jeden wspólny los.

 Życie jest wieczną ucieczką od samych siebie, nic nie można na to poradzić.

 Wydaje mi się, że ludzie są czymś... upadłym, rozpadłym, sparszywiałym, co kiedyś było całe, potężne i piękne... I po prostu to coś... próbuje się znowu scalić.

 W ciągu całego życia człowiek nie tyle jest, ile stwarza siebie.

 Najcenniejsze nauczki, jakie dostajemy od życia to często te których najbardziej pragniemy uniknąć.

 Źle się w marcu urodzić, bo trudno takiemu dogodzić.

 Trzeba tworzyć dobro ze zła, bo nie ma nic innego, z czego można je tworzyć.

 Pragnienie jest słodkie i wzmaga się, kiedy człowiek nie może dostać tego, czego rozpaczliwie pożąda.

 Ludzie mogą Cię nienawidzić za robienie tego, co sprawia Ci radość. Nie ma znaczenia co myślą inni.