Nawet najtwardsze słowa nie łamią kości.

 Miłość to jedna dusza w dwóch ciałach.

 Żeby był, żeby chciał być, żeby nie zniknął.

 Czy to nie absurdalne, że wspomnienia o dobrych czasach o wiele częściej doprowadzają do łez niż wspomnienia o tych złych?

 Świat to potwór zębaty, gotów gryźć, gdy tylko zechce.

 Kiedy matka odwróci oczy od swojego dziecka dziecko zaczyna błądzić i ginie w świecie pozbawionym miłości i ciepła.

 Jak w bajce mam wyjść za królewicza, pech polega na tym, że pokochałam żebraka.

 Usłyszałam kiedyś, że rzeczywistość nie jest niczym innym jak tylko zbiorowym snem.

  „Koniec miłości nie daje o sobie zapomnieć. Nawiedza snami. Nawiedza ciszą. Nawiedzani przez upiory, stajemy się jak one. Życie dopływa. Słabnie tętno. Nic cię nie rusza. Niektórzy to aprobują i twierdzą, że to leczy. To wcale nie leczy. Martwe ciało nie czuje bólu.”

 Czasem tak długo patrzymy na drzwi, które się zamykają, że nie widzimy tych, które się otwierają.

 Nic nie jest oczywiste. Najłatwiej popełnić błąd, przyjmując jakieś pewniki.