Nawet najtwardsze słowa nie łamią kości.

 Czasami najmniejsze rzeczy
zajmują najwięcej miejsca w twoim sercu.

 Żyje się chwilą, a czas jest tylko przezroczystą perłą wypełnioną oddechem.

 Czy sądzisz, że swoje oczy trzymam w odbycie?

 Gdy błądzimy po lesie, przychodzi taki moment, że zaczynamy się w nim czuć jak w domu.

 -Przed śmiercią - powiedział Lalit - nie można uciec. Trzeba ją przyjąć, kiedy nadejdzie.

 A droga wiedzie w przód i w przód
Choć zaczęła się tuż za progiem –
I w dal przede mną mknie na wschód,
A ja wciąż za nią – tak jak mogę…
Skorymi stopy za nią w ślad –
Aż w szerszą się rozpłynie drogę,
Gdzie strumień licznych dróg już wpadł…
A potem dokąd? – rzec nie mogę.

 Cóż, z reguły wszystko przychodzi za wcześnie lub za późno.

 Wszystko zaczyna wyglądać inaczej, zupełnie jakbym wyszedł z jaskini Platona. Jest jasno i trochę kłuje - światło w oczy, a świat w serce.

 To one spotykały się ze mną.
Ja tylko brałem.

 Życie jest zbyt krótkie, zbyt ważne, by je zmarnować.