Nawet najtwardsze słowa nie łamią kości.

 Czasami wydaje się, że wszechświat chce zwrócić na siebie uwagę.

 Kiedy umiera dziecko, umierają marzenia.

 Nadal tam jest. Ze zniszczonym kwiatem w dłoni. Daleko za nami. Mała gasnąca gwiazda, która wypadła z naszej konstelacji.

 Nie wszystko należy pamiętać.

 Mam nadzieję, że mnie zapamiętasz, bo ja już ciebie zapomniałem.

 Kocham szarość, mrok i ciemność nocy, lubię być sam, a za najodpowiedniejsze towarzystwo uznaję własne myśli.

 Można tęsknić tylko do tego, o czym się pamięta...

 Nigdy nie widziano pniaka, nawet żywego, z którego odrodziłoby się całe drzewo.

 Nie trafiłeś. Chciałam ciebie... – szepnęła zimno.

 Oszukujemy siebie tak często, że gdyby nam za to płacili, moglibyśmy się spokojnie utrzymać.