Im bardziej mnie coś wzrusza, tym trudniej mi to wyrazić.

 Gdy umysł jest spokojny i zajęty pozytywnymi myślami, ciału trudniej jest zachorować.

 Każda dobra rzecz może zmienić się w coś złego.

 Balansuję na linie, utrzymuję się w czasie teraźniejszym, nie obawiam się przyszłości, za to przeszłość budzi
we mnie lęk. Boję się, żeby nie była
za ciężka, żeby nie zachwiała moją równowagą, nie pociągnęła mnie w dół.

 Większość ludzi wolała by umrzeć, niż myśleć. I tak zresztą robią.

 Co po nas zostanie: rdza i miliard głuchych smartfonów.

 Podanie ręki jest naprawdę niedoceniane jako czynność intymna. Całuje się znajomych albo kolegów, mimochodem, żeby powiedzieć cześć albo do widzenia. Można nawet pocałować przyjaciela prosto w usta. Szybko objąć kogoś, kogo się zna. Nawet spotkać kogoś na przyjęciu, zabrać go do domu, przespać się
z nim i nigdy już go nie zobaczyć.
Ale podać sobie ręce i stać, trzymając się
za nie, czuć te prądy, które powstają wtedy między dwojgiem ludzi? Czułość takiego aktu, obietnica w nim zawarta to coś,
co dzielicie z nielicznymi ludźmi w życiu.

 Bóg najbardziej potrzebny jest wtedy, kiedy najdotkliwiej odczuwa się jego nieobecność.

 Ludzie, którym się wydaje, że umieranie to coś najgorszego pod słońcem, niewiele wiedzą o życiu.

 Autor staje się stary dopiero wtedy, kiedy już nie przemawia do młodych.

 Jutro to najbardziej zajęty dzień roku.