Trzeba żyć tym, co się ma, nie tym, co się ...

 Życie jest jak nudna sztuka w teatrze, ale nie warto się spieszyć z wychodzeniem przed nieuniknionym końcem spektaklu.

 Gdy śmierć wyczytała jej imię, potrafiła rozpoznać jej głos.

 Czy przez „zaraz wracam” masz na myśli przyszłe tysiąclecie?

 Mnie trzeba oswajać latami przyjaźni lub szaleńczym opętaniem.

 Dzisiaj słowa mnie nie lubią.

 Bóg nie znosi tchórzy.

 Czasami trzeba dopuścić zło, by mogło się to ostatecznie obrócić w dobro.

 Mądrzy zastanawiają się, głupcy decydują.

 Płacze nad dziećmi, które utraciła, nad mężem, którego nigdy nie przestała kochać, i nad światem, w którym nie ma dla niej miejsca.

 Róże są jak ludzie: pozwalają się kochać, ale czasem ranią do krwi.