Tak jak my. My też jesteśmy fikcją.

 Też bym chciał, żeby ktoś kiedyś tak niecierpliwie na mnie czekał, że z tej wielkiej tęsknoty, aż nie mógłby usnąć.

 W sercu ukochani umierają po trochu, może nie?

 Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.

 Ludzie mówią: "W morzu jest masa ryb"
Ja odpowiadam: "Pierdol się, ona była moim morzem".

 Całkiem inaczej bowiem się czyta, kiedy się książkę samemu posiada.

 Komu zwierzacie się ze swych sekretów, temu oddajecie się w niewolę.

 Największym dobrem człowieka jest to, że może zapominać, inaczej nie mógłby żyć zupełnie.

 Nie jestem jeszcze człowiekiem z kropką na końcu zdania...

 To takie dziwne. Nie każdy, zrodzony do latania, latać potrafi.

 - Na pustyni jest się trochę samotnym.
- Równie samotnym jest się wśród ludzi.