Życie stało się moją ulubioną książką, moim filmem do obejrzenia, ...

 (...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze.

 Młodość mami obietnicą szczęścia, lecz potem człowiek zderza się ze smutną rzeczywistością.

 Blizny przypominają nam, że przeszłość zaistniała naprawdę.

 Życie byłoby niemożliwe, gdybyśmy pamiętali. Wszystko polega na tym, aby wiedzieć, co należy zapomnieć.

 Jaka ta piękna para jest piękna.

 Lubię porządek. To moje marzenie. Świat, gdzie wszystko byłoby ciche i nieruchome, a każda rzecz na swym ostatecznym miejscu, pokryta ostatecznym kurzem.

 Taka już ludzka natura, że pragniemy najbardziej tego, czego mieć nie możemy. Kochamy to, co mają inni, a nudzi nas to, co sami posiadamy. I tak jak rzadko udaje się nam sięgnąć po gwiazdkę z nieba, tak też z rzadka trwamy w miłości do tego, co zdobywamy bez większego trudu.

 Pośród wielu jej wad jedna okazała się nie do przeskoczenia: ona ciągle coś czuła, analizowała, co czuje, dlaczego tak czuje, co oznaczają jej uczucia, dlaczego analizuje, co zanalizowała, że czuje, i czy na pewno to czuła, co zanalizowała? Zygmunt Freud przy niej nie wymyśliłby psychoanalizy, tylko odleciałby w opium albo faszyzm, obydwa antydepresanty były chyba ówcześnie legalne.

 Wszystko było przeczekiwaniem, a ja myślałam, że jest życiem.

 ,, - Nie chcę pieniędzy- odparł Ajdi- obiecaj tylko, że kiedy w moim życiu zawieje mroźny wiatr rozpalisz dla mnie ogień przyjaźni"