Każda wielka miłość ma w sobie coś upokarzającego i śmiesznego.
Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.
Wielkie to brzemię sam dla siebie człowiek.
Tak długo, jak jesteśmy ludźmi, będziemy się mylić.
W niedzielę, to nie widać mnie za wiele,
się nie golę, chromolę.
Nie widać w ogóle, do środka się tulę,
do siebie się tulę, do wewnątrz się tulę,
i nie widać mnie wcale,
na zewnątrz się nie palę
do świata się nie palę - nie palę się wcale.
Można wznieść się bardzo wysoko i upaść bardzo nisko, lecz mało komu się udaje wpłynąć na to, kiedy i jaki obrót obierze los.
Ludzie najczęściej okłamują sami siebie, innych okłamują raczej wyjątkowo.
Zadałem to pytanie z bardzo ważnego powodu, z jedynego powodu, który usprawiedliwia każde pytanie - z czystej ciekawości.
Moje uczucia są wciąż tu i narastają
Są mi obce i wciąż się uczę
Czy to jest tym, co nazywasz miłością?
Porządek trzeba zrobić, nieporządek robi się sam.
