Niech poczucie winy nauczy cię, jak postąpić następnym razem.

 Patrzyła na niego oczami roześmianymi jak słoneczne lato.

 Są miejsca których nie mogę opuścić.
Pokoje bez drzwi i okien.
Odwieczna klatka z żeber.

 Gdy inny łakną ładu, nas stabilizuje chao

 Myśli się o ludziach różne złe rzeczy, bo się ich nie zna. A potem się ich poznaje i okazuje się, że są dobrzy.

 Ty mnie, Serce, nie rozśmieszaj, ja mam ze śmiechem problemy.

 Coś się urwało, skończyło...

Lecz łzy w oczach powstrzymywała natychmiast myśl: jeszcze nie koniec, jeszcze jest szansa...

 Strach jest teraz jak koc: dusi mnie, nie pozwala oddychać.

 Staję się wrogiem ludzi, kiedy tylko mam z nimi styczność.

 Ci, których kochamy najbardziej, sprawiają nam najwięcej kłopotów.

 To nie trupów musisz się tu obawiać... ale żywych.