Uważam, że jestem warta więcej.

 Jeszcze tak nie było, żeby jakoś nie było, i nigdy tak nie będzie, żeby jakoś nie było.

 Gdy wojna się zaczynała, żyliśmy w strachu, ale gdzieś w trakcie bombardowań coś się zmieniło, we mnie, w mojej rodzinie, w narodzie. Zdecydowaliśmy przestać się bać. Otoczeni śmiercią, destrukcją, zwyczajnie przestaliśmy się ukrywać.

 Chciałbym spędzić z tobą każdą minutę, która pozostała mi do końca życia.

 Sama czuję się bezpieczna. W samotności ból jest mniej intensywny.

 Tęsknota za domem jest jak choroba, jak żałoba po czymś, co zostało utracone lub odebrane.

 Jest we mnie teraz coś, pomyślał, co w każdej chwili może wybuchnąć łzami.

 Kochasz życie?
Nie trwoń zatem swego czasu, ponieważ ono jest z niego utkane.

 Możesz ciągle kogoś tłumaczyć, ciągle usprawiedliwiać, wybaczać. Możesz przymykać oko na to, że Cię rani. Ale czasem przychodzi taki moment - jeden szczegół, który sprawia, że już nie potrafisz. Coś pęka, pojawia się złość, poczucie żalu i krzywdy. Tak... przecież nigdy nie liczyłeś na wzajemność, na wdzięczność... A mimo wszystko czujesz się zdradzony.

 Oczyść umysł. Pozwól odejść wszystkim myślą, które cię rozpraszają.

 Każdy, kto coś potrafi, styka się z nienawiścią.
A nie z uznaniem.