Człowiek nie powinien dobrowolnie przyłączać się do czegoś tylko dlatego, że ma to aspekt nieuchronności.
Może obaj gramy pewne role, żeby jakoś przetrwać.
Zabawne, jak możliwości dodają skrzydeł. Zabawne jak rzeczywistość ściąga z powrotem na ziemię.
Trzeba błaznować, bo ludzie nie lubią ponurych twarzy.
Prawdziwe arcydzieła literackie mają tę właściwość, że można je wałkować bez przerwy.
Powierzyłam komuś serce, bardzo dawno temu. Moje całe serce. I nigdy do końca go nie odzyskałam.
Życie to pociąg, który nie przystaje na żadnej stacji. Albo wsiada się w biegu, albo się patrzy, jak przejeżdża obok, a nie ma większej tragedii jak stacja widmo.
Każdy ma jakiś skarb, który zanadto miłuje, by go powierzyć w cudze ręce.
Czasami się zastanawiam, czy przypadkiem coś jest ze mną nie tak. Być może za dużo czasu spędzam w towarzystwie moich bohaterów literackich i, co za tym idzie, moje ideały i oczekiwania są zdecydowanie zbyt wysokie.
Tam gdzie przemawia serce, nie wypada, aby rozum zgłaszał wątpliwości.
