Znać ciebie i nie kochać, kochać cię, a nie kochać ...

 Nie mam siły na zabawę w miłość.

 Jestem koniem wyścigowym galopującym w stronę fałszywej linii mety, dyszącym ciężko dla cudzego zysku.

 Nie da się ratować kogoś, kto sam tego nie chce.

 Trzeba bardzo uważnie patrzeć, żeby dostrzec to, co dzieje się na naszych oczach. Trzeba pracy nabożnego trudu, żeby widzieć to, na co patrzymy.

 Wszystko się zmienia, to nie znaczy, że na lepsze. Trzeba sprawić, by było lepiej. Nie można tylko gadać i mieć nadzieję, że samo się poprawi.

 Każde z nas ma w sobie trochę dziecka, czy tego chcemy, czy nie.

 Miłość zaczyna się dopiero w momencie kiedy kończy się „miłosny haj”, a zaczyna życie. A życie mimo, iż piękne – jest cholernie ciężkie. Znikają różowe okulary, które założyliśmy na początku i nagle okazuje się, że partner ma wady. Pojawiają się problemy, praca, zmęczenie, czasem brak pieniędzy i milion innych kłopotów. Dlatego właśnie prawdziwa miłość to ciągłe zaangażowanie, praca, kompromisy i chęć dawania siebie. To ciągłe wspieranie się, wzajemna pomoc, rozmowy i wspólny czas razem. I to cała sztuka.

 W rzeczywistości uczucie szczęścia
uświadamiamy sobie zawsze dopiero później.

 Nasza przeszłość nadaje kształt naszej przyszłości.

 Często jest tak, że co cenne i stracone, po odnalezieniu jest inne niż, gdy je zostawiłaś.