Wyobraź sobie tragedię człowieka, który przez całe życie patrzył w gwiazdy, a potem trafił do lasu, w którym w ogóle nie ma gwiazd. A w dodatku całkiem oślepł. Nie potrafisz tego zrozumieć.
To jak „Zbrodnia i kara”, nocna mara, tak się staram, lecz upadam
Mocna rana tnie, od środka mnie rozwala
Przychodzi baba do lekarza. A lekarz w Irlandii.
Gdyby Bóg obdarzył go
drugim rozumem, to ten
rozum umarłby z samotności.
Każdy przyjdzie do siebie, jeżeli trochę poczeka.
Pan rozdaje swoje dary, nawet te niechciane. Nic nie zostawia dla siebie.
Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej.
Nic nie dotyka nas głębiej ani szybciej niż muzyka.
Czas nie potrzebuje żadnego zakamarka, żadnej szczeliny, by posiąść i zniszczyć duszę oraz ciało. Drogocenny czas, który pociągnął już za sobą tyle istnień. Ludzie rzadko się nad nim zastanawiają. Mają o nim bardzo mgliste wyobrażenie, relatywne i subiektywne zarazem. A przecież czas jest jak najbardziej rzeczywisty, ku niezadowoleniu badaczy atomu i przestrzeni, którzy mnożyli się w trakcie kończącego się właśnie dwudziestego wieku. Jest namacalny bardziej niż jakakolwiek istota; widziałem już, jakie przywdziewa stroje i przybiera oblicza. Widziałem też jak zabija.
Żaden mężczyzna nie jest rozsądny, gdy chodzi o kobietę, której pożąda.
Jesteśmy tym, co pamiętamy.
