Nauczmy się okazywać przyjaźń człowiekowi, kiedy żyje, a nie, kiedy ...

 Problemem nie są nogi, oczy czy usta.
Problemy są zawsze w głowie.

 Może prawdziwe uczucie to nie nagły płomień, trzęsienie ziemi. Może wystarczy dotknięcie dłoni, silny uścisk ramion, łagodny głos. I może nie od razu zmienia świat, a jedynie dwa życia na lepsze, trochę spokojniejsze i nie tak strasznie samotne.

 Miłość i śmierć są sąsiadkami. Mają tę samą twarz. By umrzeć, człowiek niekoniecznie musi przestać oddychać, nie musi też oddychać by żyć.

 Słyszałem wiele takich tekstów przez całe życie typu:  - Człowiek się uczy na błędach.  - Co nie zabije to wzmocni.  - Podróże kształcą.  To wszystko nieprawda. Nie podpisałbym się pod tym i moim dzieciom bym tego nie powiedział. Jestem psychologiem od 25 lat i znam ludzi, którzy potrafią 10 lat walić głową w ścianę. I ciągle są zdziwieni, że ich głowa boli a ściana stoi. Także człowiek się uczy na błędach wtedy kiedy wie, że je popełnia. Podróże kształcą? Tak, ale tylko wykształconych ludzi. Ludzie jadą do Egiptu, stoją pod piramidami i mówią: Patrz jaka niska, wyższa się wydawała. I to jest koniec refleksji na temat trzech tysięcy lat historii. Jadą do Meksyku i na pytanie "Jak było?" mówią: Meksyk jak Meksyk ciepło było. [...] No i co nie zabije to wzmocni, to nieprawda. Co nie zabije to, nie zabije, wcale nie musi wzmacniać. Potrafi sponiewierać i zostać na całe życie.

 Przeszłości już nie ma, przyszłości jeszcze nie. Liczy się tu i teraz, choć tak łatwo o tym zapominamy.

 Moje życie jest żałosne. Ostatni raz byłem w kobiecie zwiedzając Statuę Wolności.

 Znasz to spojrzenie, kiedy wiesz, że już tej osoby nigdy nie zobaczysz?

 Dom bez książek jest jak plaża bez słońca.

 Powieść kończy się wtedy, kiedy pisarz nie wie, co będzie dalej.

 Chyba naprawdę trzeba o sobie zapomnieć, żeby móc siebie odzyskać.