Prawdziwa sztuka rodzi się w cierpieniu.

 Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości.

 A mnie beszczelnie kochaj, choć smutne śpiewki przędę, bo przecież będę, no przecież będę.

 Nikt nie odgadnie, co u kogo w sercu na dnie.

 To dziwne, ale wyborca nigdy nie czuje się odpowiedzialny
za zawód, jaki sprawia rząd przez niego wybrany.

 Tak to właśnie jest, częścią
wartości życia jest świadomość,
że możesz utracić wszystko, co
cię otacza.

 Rozkosz nie uznaje żadnych kajdan; jest największa, gdy zrywa je wszystkie.

 A Ty nie masz ochoty przekonać się, do czego jestem zdolna, kiedy się mnie przyprze do muru.

 Choć upadła tak nisko, bóg wzniósł ją między anioły.

 Po śmierci człowiek staje się zdecydowanie bardziej wrażliwy.

 Kiedy przeżyjesz piekło, stajesz się twardszy mądrzejszy, silniejszy. Ale nigdy, przenigdy nie stajesz się lepszy. Coraz więcej bestii, coraz mniej człowieka...