Nie jestem już młodzieńczo naiwna, by uważać, że mamy prawo oczekiwać wyłącznie superszczęścia i spełnienia. Wydaje mi się, że życie jest po prostu poligonem, wspaniałą szkołą. Jestem nawet na takim etapie, że chyba nie chciałabym doświadczać wyłącznie momentów przepełnionych szczęśliwością. Mogłabym wtedy przestać rozumieć, czym ona jest.
(...) nadmiar myślenia (...) może przywieść męża do rozterki, a rozterka do ruiny.
Zdarza się, że wyznanie prawdy nie jest najlepszym pomysłem.
Oczywiście wiem, że trzeba za coś żyć. Ale trzeba też żyć dla czegoś.
Cnota zdobi ciało, bogactwo izbę.
Tylko mądry ma odwagę zadawać proste pytania, bo one podważają porządek świata.
Znowu płakałem, niemożliwą
przeszłością pijany.
Szczęśliwy jest ten, kto nie boi się wszystkiego stracić. A nie boi się człowiek, który nie ma nic do stracenia.
Boimy się wszyscy i bez wyjątku. Wchodząc w miłość, boimy się, że ją stracimy, trwając w niej boimy się, że to nie to, albo że nic w życiu już nas innego nie spotka. Nie mając miłości boimy się, że nigdy jej już nie znajdziemy.
Radość jest jak kamień, który wrzucony do wody zatacza coraz większe kręgi.
Chcę cnoty, co nie zmienia kobiety w diablicę.
