Takie właśnie jest życie - jedno wielkie kłamstwo. Iluzja, w której wszyscy odwracają wzrok i udają, że nie istnieje nic nieprzyjemnego, nie ma goblinów w ciemnościach, nie ma upiorów w duszy.
Istnieją tylko dwie możliwości: albo jesteśmy sami we Wszechświecie, albo nie. Obie są równie przerażające.
Zakłada się, że miejsca, w których żyjemy, w końcu upodabniają się do nas.
Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
Książka nabiera swojego prawdziwego sensu wtedy dopiero, kiedy się wie, w jakiej sytuacji, z jakiej perspektywy i przez kogo została napisana.
Po cóż iść tropem tego, co się już skończyło?
Jednak w życiu zwykle tak się zdarza, że kto spodziewa się nieoczekiwanego, ten dobrze na tym wychodzi.
Ściany mają uszy, ściany mają kamery cyfrowe.
Błogosławione niech będą moje porażki! Zawdzięczam im wszystko, co wiem.
Jeśli raz przekroczysz jakąś granicę, już zawsze będziesz ją przekraczać
Nikt nie czuje się tak silnie osadzony w życiu, a jednocześnie tak bardzo poza nim, jak starzy ludzie z małych miast, z tych brzydkich, brudnych ulic, ziejących udręką.
