Prędzej czy później przekracza się granicę między przyjaźnią a miłością. ...

 Niesamowite jak paradoksalnie układa się życie:
najpierw bardzo czegoś pragniesz i nie możesz
się doczekać, a potem, kiedy jest już po wszystkim,
marzysz tylko o tym, by cofnąć czas i wrócić do dni,
gdy wszystko było po staremu.

 Posiadam zdolność poznawania ludzi i to mnie czyni nieufnym i nieszczęśliwym.

 Trzeba się najpierw zgubić, by dotrzeć do tego,
czego nie można znaleźć, w przeciwnym razie
każdy by wiedział, gdzie tego szukać.

 Może kiedy wszystko zostało już powiedziane i przesądzone, chcę się łudzić, że jestem człowiekiem.

 Kapelusz sombrero, a w kieszeni zero.

 Szczęście. Proste jak szklanka, jak czekolada albo kręte jak ścieżki serca. Gorzkie. Słodkie. Żywe.

 Jak żyjesz? Jeśli tak samo jak ja, to serdecznie ci współczuję.

 Czuję się jak więzień.
I co z tego, że nie ma krat?
Kraty są we mnie, w mojej głowie

 W strachu nogi biegną szybciej od myśli.

 Najpierw ruszę. Reszta już sama się ułoży.