Dorosłość to usychające koryto rzeki, to pozbawiona płatków róża, to ...

 Nigdy nie jest za późno – pomyślała – nigdy, nawet na godzinę przed nicością nie jest za późno.

 Teraz kiedy naprawdę miałem ją w ramionach, tęskniłem za nią jeszcze bardziej.

 [...] nikt z nas nie może znieść ludzi mających te same wady, co my.

 (…) niechętnie mówi się o swych brakach, inni to przecież robią za nas.

 Ale on nie myślał w każdym razie niewiele.

 Bardziej kochamy samo pożądanie niż osobę, której pożądamy.

 Człowiek z epoki katastrof nie ma własnego losu, nie ma charakteru, nie ma własnych myśli.

 Czart swoje, pop swoje.

 Ludzie już niczego nie oczekują, bo są zawalenia wszystkim sto razy za bardzo: sto razy za dużo informacji, sto razy za dużo obrazków, sto razy za dużo kolorów.

 Nagle zdajesz sobie sprawę z tego, że to już koniec. Nie ma drogi powrotnej. Zaczynasz rozumieć, że nic nie dzieje się dwa razy. Już nigdy nie poczujesz się tak samo. Nigdy nie wzniesiesz się trzy metry nad niebo.