Niezgodność krytyków miedzy sobą dowodzi zgodności artysty z sobą.

 Nocą, myśli mają nieprzyjemny zwyczaj zrywania się ze smyczy.

 Nie słyszał ćwierkających ptaków, nie myślał, jak miękka jest ścieżka, nie widział panoramy miasta i gór za nim, jasnoniebieskich na tle wieczornego nieba. Nic nie widział, biegł tylko na oślep wzdłuż grani.
Co zrobił źle?

 Wspomagaj mnie, diable, mój patronie!

 Cóż, głowa i serce tworzą dwa równoległe obiegi informacji, a prawda spoczywa gdzieś pomiędzy nimi.

 Nienawidzę tych, którzy
sprawiają, że odczuwam
strach...

 To nie wstyd płakać, mój mały. Łzy są tym, co w nas najszlachetniejsze.

 Koniec języka za przewodnika.

 Tajemnice zawsze wcześniej czy później ugryzą w dupę.

 Wystarczy tak mało, niedostrzegalny powiew wiatru, by sprawy lekko się przesunęły i to, za co jeszcze przed chwilą człowiek gotów był oddać życie, nagle ukazuje się jako pozbawiony treści bezsens.

 On długo patrzył jej w oczy, a potem przyciągnął czule do siebie i pocałował. Długi, namiętny pocałunek powiedział więcej niż wszelkie wyjaśnienia.