Nie ma rzeczy niemożliwych. Tylko są trudne.

 Albowiem mężczyzna i kobieta są jak kwiaty w dolinie, które kwitną dziś, by jutro spłonąć w ogniu czasu. Człowiecze życie jest jak pora roku. Przychodzi i odchodzi.

 Żyłam z ludźmi, więc jestem zła.

 Mieć uczucie, że się jest spętanym,
a równocześnie inne uczucie,
że po uwolnieniu z pęt byłoby
jeszcze gorzej.

 [...] kiedy kobieta postanawia przespać się z jakimś mężczyzną, nie ma takiego parkanu, którego by nie przeskoczyła, fortecy, której by nie zdobyła, ani jakiejkolwiek normy moralnej, której nie byłaby gotowa złamać: i nie ma takiego Boga, który by ją powstrzymał.

 Przestałem marzyć.
A gdy człowiek przestaje marzyć - umiera.

 Czasem boję się zasnąć z powodu tego, co za sobą zostawiam.

 Człowiek nie wie, na ile go stać, dopóki nie spróbuje.

 Jesteśmy skazani na zgubę, skazani od samego początku, i umrzemy, znając tylko niewielki fragment rzeczywistości, który w dodatku pojmujemy na opak.

 Jeśli cel przyświeca, sposób musi się znaleźć.

 Czas to pieniądz, jasne, ale pieniądz to nie czas: inaczej wszyscy bogaci zasrańcy kupowaliby go i nigdy nie musieli umierąć.