Każdy z nas dostaje ciężar na miarę swoich możliwości.

 Pytanie o szczęście zadajemy często,
ponieważ ono jedynie ciągle nas zaprząta,
przez całe życie, bez ustanku.

 Gdy tylu ludzi pochwala to samo, wtedy łatwo jest dojść do wniosku: jedzmy gówna, przecież miliony much nie mogą się mylić!

 Nie ma ślepców większych
niż ci, co patrzą i nie widzą.

 Płacz w towarzystwie przynosi większa ulgę niż płacz w samotności.

 A ty jesteś takim kretynem, że przez całe swoje życie myślałeś, że jesteś inteligentny.

 Ja nie mogę już wytrzymać w tej rzeczywistości. Powiedziałem o tym w Toruniu, podczas wernisażu wystawy Thymos. Żeby nawet dawali mi największe pieniądze, zaszczyty, posady, to ja w kwestii smoleńskiej pozostaję anachronicznym starożytnym Grekiem. Są to po prostu ludzie niedojrzali, którym wydaje się, że jeżeli będą pluć na nasz tradycyjny patriotyzm, to będzie u nas lepiej. Lecz Putin ich nauczy, co jest grane, gdy potłucze im kolejny raz porcelanę.

 Musimy pozbyć się życia, jakie zaplanowaliśmy, aby mieć życie, które na nas czeka.

 Tak cię pochłania bycie sobą, że nie masz nawet pojęcia, jaka jesteś nadzwyczajna.

 Ciężar niepodjętych decyzji przygniatał mnie tak bardzo, że poczułam, jakbym już nie mogła się wyprostować.

 W życiu potrzebujesz inspiracji albo desperacji.