Ludzki umysł jest zupełnie nieobliczalny.

 Właśnie tak musiał czuć się Kopciuszek.
Gdyby tylko, zamiast tańczyć z wdziękiem w balowej sali, był przyciśnięty do

ściany na imprezie w studenckim domu, otoczony ze wszystkich stron
przez pijanych ludzi. I, jeśli zamiast olśniewającej, szyfonowej sukni, miałby na sobie togę, którą ukradkiem naciągałby, pilnując, by istotne części ciała pozostawały zakryte. I, gdyby zamiast matki chrzestnej spełniającej każde jego życzenie, miałby nieznośną, starszą siostrę, która wmuszałaby w niego galaretkowe shoty, pakując mu je wprost do gardła. Jestem Kopciuszkiem.

 Niektóre rzeczy można obejść tylko w ten sposób, że pędzi się przez sam ich środek.

 Ograniczenia ograniczają wtedy, gdy wiemy, że istnieją.

 Łatwiej być samotną. Nienawidzę tego, ale tak jest łatwiej.

 Kto ratuje jedno życie ratuje cały świat

 Był jeszcze jeden marzyciel.

 Człowiek nigdy nie kończy czytać, choćby książki się skończyły, tak samo jak nigdy nie przestaje się żyć, choćby doszło do śmierci.

 Zawieszona między przeszłością a utraconą przyszłością, zaczęła się nieomal dusić.

 Nie, nie twoja. To moja historia. Ty tylko w niej występujesz.

 Nie można czekać w nieskończoność na osiągnięcie
doskonałości. Trzeba opuścić bezpieczne schronienie i ruszyć
naprzód, padając i powstając wraz z innymi.