Laura jest narkomanką dwuznaczności.

 Antylopa skacze, wyskakuje,
ale zawsze na ziemię opadnie.

 Nie chcę już więcej kochać, cierpieć, czekać ani wierzyć w rzeczy, których nie potwierdza życie.

 Jesteście wszyscy topielcami. Zrozpaczeni, że utraciliście grunt pod nogami, chcielibyście pociągnąć za sobą innych, aby oni także pogrążyli się w odmętach

 Wojen nie wygrywa się honorem, tylko rozsądkiem.

 – Powiedz mi, jak mnie kochasz.
– Powiem.
– Więc?
– Kocham cię w słońcu. I przy blasku świecy.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie –
nawet wtedy gdy ci łyżka spadnie.

 Lubię dźwięk wydawany przez Twój język w moich ustach.

 Niekiedy zemsta i powinność są jednym.

 Ludzie genialni są podziwiani, bogatym się zazdrości, potężni budzą strach, ale tylko ludziom z charakterem można zaufać.

 Kocham Cię teraz to za mało...

 Nie wszyscy jesteśmy stworzeni do prostego życia, nawet jeśli go pragniemy.