Laura jest narkomanką dwuznaczności.

 Gdy dobrze, nie trudno dobrym być,
w trudach poznaje się bohaterów.

 Lubię żyć cudzym życiem.

 Piękna jest tylko prawda i tylko ona jest godna miłości.

 Najbardziej wyprowadzają z równowagi głupota i zmarnowane starania.

 Są rzeczy, które trzeba zrobić, i robi się je, ale nigdy o nich nie mówi. Nie próbuje się ich usprawiedliwiać. Są nie do usprawiedliwienia.
Po prostu się je robi. A potem o nich zapomina.

 Aby tego dokonać, nie mogę obawiać się porażki.

 Miłość nie ma nic wspólnego z nauką. Nie kocha się za coś, tylko mimo wszystko.

 Życie jako palący się papieros, coraz więcej i więcej popiołu, aż w końcu tląca się starość i koniec, zostaje sam tylko martwy filtr.

  Ta urocza i niewinna dziewczyna została przedwcześnie zmuszona do zmierzenia się ze złem i niegodziwością tego świata.

 Chcąc mieć szczęście, trzeba oddalać myśli od nieszczęścia.