To, co najważniejsze, nie zawsze jest na wierzchu. To, co na prawdę warto, umie umknąć niewykwalifikowanemu oku. Pokazuje się tylko tym, którzy potrafią patrzeć.
Nie wiesz nigdy, kiedy twoje życie się zmieni. Ludzie idą spać jako niewinna młodzież, tylko po to, aby obudzić się następnego ranka z nowo nabytym chromosomem Y. Idą spać jako bohaterowie, a budzą się jako tchórze. Zasypiają z pragnieniem miłości, a budzą się znanymi zbrodniarzami. Idź spać
Nadzieja umiera ostatnia, ale za nią idzie melancholia, która jest droga do odczucia, że los zawsze staje po stronie największych draństw.
Większość szuka w miłości wieczystej ojczyzny. Inni, ale bardzo nieliczni, wiecznego podróżowania. Ci ostatni są melancholikami, którzy muszą obawiać się zetknięcia z Matką-Ziemią. Szukają kogoś,
kto uchroni ich od smętku macierzy.
Patrzyłam na nich wszystkich śmiejących się, beztroskich i melancholia powoli wkradała się w moje myśli.
Nic nie napawa większą melancholią niż śmierć piękna.
Słyszałem bowiem, że nic tak nie leczy melancholii, jak oglądanie map.
Oddycha się tu melancholią bardzo szczególną, melancholią krańców świata.
Melancholia to szczęście bycia smutnym.
Otchłań melancholii nie ma dna, a ja pogrążam się coraz bardziej, spadam w przepaść i lata świetlne dzielą mnie od starych, dobrych czasów.