Ale jestem megaleniem, megatchórzem, megaasekurantką.

 Nie krew z mojej krwi, nie kość z mojej kości, lecz to nie umniejsza matczynej miłości. Więc zawsze już o tym pamiętaj, mój kotku, że cię nie nosiłam pod sercem, lecz w środku.

 Jeśli kogoś kochamy, chcemy poznać nie tylko duszę, ale i ciało ukochanego. Czy to takie ważne? Nie wiem, pewnie przemawia przez
nas instynkt. W tej kwestii trudno przewidzieć własne reakcje albo wyznaczać sobie granice.
Najwspanialsze jest odkrywanie, kiedy onieśmielenie ustępuje miejsca śmiałości, a ciche jęki zmieniają się w krzyki i przekleństwa. Tak, przekleństwa. Kiedy kocham się z mężem, chciałabym słyszeć „niecenzuralne” słowa.
Zamiast tego padają pytania: „nie za mocno?”, „nie za szybko?”, „nie za wolno?”. To bardzo krępujące, chociaż może w pierwszej fazie związku niezbędne i świadczy o wzajemnym szacunku. Aby stworzyć idealną, intymną więź, trzeba ze sobą dużo rozmawiać, bo nie ma nic gorszego od frustrującego milczenia i pruderii.

 Perspektywa śmierci to bardzo silna motywacja.

 Przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, lecz obojętność.

 Gdy umysł jest spokojny i zajęty pozytywnymi myślami, ciału trudniej jest zachorować.

 Jesteś menadżerem własnej radości.

 Widzisz to kłamstwo, ten fałsz co wypływa spod ich słodkich słów?
Zapamiętaj. Od takich z daleka.

 Dobre opowieści nie potrzebują zbyt wielu słów.

 Ludzi opętanych żądzą władzy i posiadania nikt i nic nie jest w stanie powstrzymać.

 Kochamy potępiać, bo wtedy na chwilę sami stajemy się niewinni i szlachetni.