Strach przed nieznanym budzi przerażenie w najczystszej formie.

 Aureliano (...) nie przestał pragnąć jej ani przez chwilę. Znajdował ją
w ciemnych sypialniach zdobytych miast(...), w zapachu zaschniętej krwi na bandażach rannych, w nagłym lęku wobec niebezpieczeństwa śmierci, wszędzie i o każdej godzinie.(...)Im głębiej jednak pogrążał jej obraz w gnoju wojny, tym bardziej wojna upodabniała się do Amaranty.

 Do diabła z przyjaźnią, która w winie nie zdążyła się nawet popluskać.

 Muzyka, lekarstwo i trucizna, ale przede wszystkim wierna towarzyszka życia.

 - Gdzie byłaś?
- Daleko stąd.
- To jedno z moich ulubionych miejsc.

 No przestańcie wreszcie truć
Dosyć już pustych słów
Ludzie mówią i kłamią
A życie podobno to sen
A ja wierzę w marzenia
Że to, czego pragnę ma sens

 Wszystko co nas naprawdę formuje, to cierpienie. Tylko trzeba zrobić z tym coś dobrego...

 Spojrzeć w twarz niebezpieczeństwu to pierwszy krok na drodze do zapanowania nad niechęcią i mechanizmami ucieczkowymi.

 A może nie trzeba mówić? Może trzeba coś zrobić?

 "Nigdy nie składam obietnic od tak
I mimo, że było już parę, które złamałem
To przyrzekam, że w dniach, które nam jeszcze pozostały
Będziemy szli wśród złocistych pól"

 Nie ma po co mówić komuś, kto i tak nie słucha.