Życie jest jak morze - nie widzisz dna.

 Czasami muszę po prostu wypuścić z klatki moją wewnętrzną mamę.

 Łatwiej udzielić rady, niż samemu się do niej zastosować.

 Zamierzam złożyć mu propozycję nie do odrzucenia.

 Najcenniejsze są proste przyjemności.

 Ich życie to po prostu jakiś błąd statystyczny, pomyłka mamusi.

 Przez pierwsze dwadzieścia pięć lat krępowało cię to, że byłeś na wszystko za młody, przez ostatnie dwadzieścia pięć lat dotkliwiej przytłoczy cię to, że będziesz na wszystko za stary. Między chmurą początku i chmurą końca - jakże mało osłonecznionej przestrzeni w ludzkim życiu.

 Jest w niej coś bezkompromisowego, jakaś porywczość, która kojarzy mi się z młodością.

 Nie jestem fatamorganą, nie jestem złudzeniem, jestem rzeczywistością.

 Łatwiej mówić pewne rzeczy, kiedy nie widzi się swoich twarzy.

 Piękno miłości dostrzegasz w pełni dopiero wtedy, kiedy ją tracisz.