Śmierć jest straszna, ale nie dla tych, którzy odchodzą, tylko ...

 Jak cudownie można przysłonić problem emocjonalny udając, że dąży się do perfekcji.

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Nie szukam ideału. Nie mam do tego prawa, bo mnie samemu wiele brakuje do doskonałości.

 Z jakiegokolwiek poziomu byśmy nie spoglądali, nigdy nie zobaczymy dookoła siebie więcej, niż znajduje się w nas samych.

 Nie da się poznać do końca drugiego człowieka, choćby nie wiem co.

 Każde zetknięcie z nim było jak śmierć i ponowne narodziny.

 Jak się raz przejrzy na oczy, trudno je potem zamknąć i udawać, że nic się nie widziało.

 Mieszek smoków kupuje ludzkie milczenie na pewien czas, ale dobrze wymierzony bełt kupuje je na zawsze.

 Przynajmniej Twój świat jest jasnożółty, ja przez wiele lat byłam uwięziona we własnej głowie, a jej wnętrze jest dużo mniej radosne niż ta żaróweczka.

 Zmęczony sobą i swym czasem.
Zmęczony ograniczeniem, niemocą, niepojmowaniem.