Strach, o ile nie odbiera głosu zupełnie, bywa dobrym suflerem.

 Dumni ludzie ściągają na siebie wielkie zmartwienie.

 Nie śpieszmy się, tyle mamy do powiedzenia, ile przemilczamy.

 Może kiedy wszystko zostało już powiedziane i przesądzone, chcę się łudzić, że jestem człowiekiem.

 Zwyciężają ci, którzy wiedzą, kiedy walczyć, a kiedy nie.

 Nie boję się samotności... Boję się żyć złudzeniami, widzieć świat takim, jakim go sobie wyobrażam, a nie takim, jakim jest naprawdę.

 Ludzie, którzy szybko się poddają nie mają nic ważnego do powiedzenia.

 To był dobry dzień, jeden z tych, które chowasz w pudełku na dnie szuflady i wyciągasz kiedy jest ci naprawdę smutno.

 Prześpię się i zapomnę; mam własne życie, własne smutne, łachmaniarskie życie już na zawsze.

 W realnym świecie wszyscy zmuszają się nawzajem do różnych rzeczy.

 Myślała o Nim. On. Ten, którego nie miała prawa pokochać i który nie miał prawa pokochać jej.