Nie rozmawiamy ze sobą wcale, Każdy z nas kryje gdzieś ...

 Nie wystarczy zdobywać mądrości, trzeba jeszcze z niej korzystać.

  Przez kilka kolejnych dni odkrywam, dlaczego za symbol miłości uznaje się serce. Naukowo rzecz biorąc, kocha się przecież mózgiem.
A jednak nikt nie rysuje pofalowanych półkul mózgowych, gdy jest zakochany. Teraz wiem dlaczego. Bo gdy się cierpi z miłości, naprawdę boli w klatce piersiowej.
To jest prawdziwy, fizyczny ból.
Albo może raczej okropny ciężar.

 I nie wiem co mam robić. Czy iść do przodu, żyć znowu.. Czy też dalej tkwić w tym co było a co już nie powróci..

 Sztuka trwa i także Ty możesz dopisać wers.

 Zrozumiałem, że choćby nie wiem jak się kogoś kochało, długo nie widziana twarz w końcu zaciera się w pamięci.

 Miłość polega na kompromisie, który pozwala iść dalej.

 Nie powinniśmy się rodzić, kiedy nie umiemy żyć.

 Jesteśmy dani sobie tylko na jakiś czas. A potem wędrujemy ku nowym sprawom, ludziom,
by z nimi wymieniać myśli, energię i czas.
I tak się kręciło koło wzajemności a jego osią jest i tak wewnętrzna samotność. Bo w najważniejszych dla siebie chwilach i tak pozostajemy samotni.

 Od życia nic się nie należy. Trzeba
samemu brać to, co się chce.

 Wiem, że codziennie wali się niebo.